دوتِه جعفر محمدی واجارگاهی

دست‌بردار نبودند

تو را چیده بودند

و قرار نبود شرح ‏ات

پنجره‌ای را باز کند

چند واژه ‏ی حل نشده

می‌توانست تو را در من حل کند

چشمانت را از سقوط پس بگیرد

و به اندوهی که

غمت را سگ‌دو زده

سلامی بگوید

اشتباهی با واژه‌هایی ور رفتم

که بیداری را نفهمید

اشتباهی خودم را تشییع کردم

در نام‏ های چندرنگ

حواسم نبود

این خیسی را گیج مانده‏ ام

حواسم نبود

تو را چیده بودند

در بلوغ نام‏ های نارس

و “دوته ‏هایت”[1] را تعارف کرده بودند به باد

من در این آغاز

رنگ‌پریده ماندم

از این‌همه ادامه

که تو را می ‏مکید بی‏ شرح.

[1] -معنی بافتن یا بافته شدن می ‏دهد و در منطقه ‏ی شرق گیلان بیشتر برای بافتن موی سر استفاده می‏ شود. در این شعر منظور موی بافته شده است.