گهرنامه(کلیله و دمنه منظوم)حسینعلی مددی

حسینعلی مددی در 25 اسفند ماه سال 1317 در روستای دلفارد از توابع شهرستان جیرفت استان کرمان در خانواده­ ای که به علم و دانش و شعر و ادب علاقه داشتند به دنیا آمد پدر بزرگ ایشان فردی با سواد و شاعر بوند و خطی زیبا داشتند. به گفته خودشان نخستین شعرهایی که به یاد می­ آورد از سروده ­های پدربزرگشان است که در کودکی برای نوه­ های خود می­ خواندند. در آن زمان ایشان از تخته و زغال نوشت افزار درست می ­کرد و با خط خوش به نوه ­ها سرمشق می­ دادند و آنان را به خواندن و نوشتن تشویق می ­نمودند. با توجه به اهمیتی که خانواده آنها برای سواد و تحصیل قایل بودند، برای تدریس به آنها، پدر ایشان در ابتدا شخصی به نام ملا میرزا صالحی و پس از او ملا مراد را به روستای آنها آورد. به مدت یک سال به همراه خواهر و پسر­عموها که هم سن و سال بودند نزد آن دو ملا قرآن و بوستان و گلستان سعدی و دیوان حافظ و کتاب امیر ارسلان رومی را می­ خواندند و نوشتن را یاد گرفتند. سپس ایشان در امتحانات برای دبستان شرکت نموده و در پایه چهارم دبستان پذیرفته شدند. نخستین آموزگاران ایشان خانم گلوفیانس و آقای شریفی بودند. تا کلاس نهم را در جیرفت درس خواندند و برای ثبت نام کلاس دهم به کرمان رفته و تا پایان دیپلم را در دبیرستان پهلوی کرمان تحصیل نمودند. در سال 1337 برای ادامه تحصیل به تهران رهسپار شده و به مدت یک سال در تربیت معلم تهران تحصیل نمودند و به استخدام وزارت آموزش ‏وپرورش درآمدند و در ناحیه شش تهران مشغول به تدریس شدند و همان زمان در کنکور شرکت نموده و در رشته ادبیات فارسی که علاقه شخصی ایشان بود در دانشگاه تهران پذیرفته شدند و از محضر بزرگترین استادان شعر و ادب پارسی معاصر از جمله استاد فروزانفر، استاد جلال همایی، دکتر معین، دکتر پرویز ناتل خانلری، دکتر کیا، دکتر فره‏وشی، دکتر ذبیح‏الله صفا، دکتر گوهرین، دکتر صورتگر، دکتر اکبر شهیدی و دیگر بزرگان بهره بردند. پس از چندین سال زندگی و کار در تهران، در سال 1347 برای خدمت به همشهریان و به درخواست پدرشان به جیرفت بازگشتند و در دبیرستان امیرکبیر جیرفت مشغول به تدریس شدند همچنین مدتی را نیز مدیر مدرسه دهخدا بودند و همچنین به مدت چهار سال دبیر کمیته پیکار با بیسوادی بودند. تا سال 74 در مجموع به مدت حدود 37 سال در آموزش و پرورش خدمت نمودند. پس از بازنشستگی مدتی در دانشگاه آزاد جیرفت تدریس کردند و پس از آن تصمیم به خانه نشینی برای سرودن گهرنامه گرفتند. چون از همان آغاز کودکی ذوق شعر را از خانواده به ارث برده و علاقه‏ شخصی نیز به آن داشتند توانایی سرودن شعر در نهاد ایشان وجود داشت. به جز گهرنامه که حدود پانزده هزار بیت می ­باشد دیوان اشعاری دارند که از همان سالهای دهه 30 تا کنون سروده ­های خود را جمع‏ آوری نموده ­اند که هنوز به چاپ نرسیده است.