نامِ دیگری از دست‌ها

سرنوشت را که می‌شنیدم

همین! خنده‌ام می‌گرفت!

و این‌ها همه پیش از دست‌های تو!

یا سرنوشت را که مثال می‌زدند

همین! طفره می‌رفتم!

دستِ راست‌ات

پیشانی‌اش چنان بلند

که سهمِ فراوان‌تر

که زمانِ طولانی‌تر

و چنین چیزها نصیبِ او می‌شد

دستِ چپ‌ات شعری بود

– با پنج سطرِ کوتاه و بلند –

و دستِ راست‌ات

نه کم‌تر

(بگو یک بندِ انگشت)

و نه بیش‌تر

(بگو یک ناخن)

ولی دستِ راست‌ات همه‌جا پیشانی‌اش چنان بلند

که هنوز هم ببین به هر طرف که می‌چرخی

لحظه‌یی جای خود از دست نمی‌دهد