سفر با قطاری که نیست/ حسین هلیل/ مترجم: دکتر اصغر علی کرمی

کژتابی خارج از معنا

نوزاد گناه
در زهدان مادرش آواز سرداد
که خداوند در اعضای بدنش به دنبال ما می‏ گردد

گویا تنهاییم
ای آنکه سرنوشت در دست اوست
کاش آنکه در امان بودیم از ترس

ترس ما را پراکنده می‌کند
پس چه کس ما را گرد خواهد آورد؟
آنگاه‌که می‌ترسیم گنده شویم در قوطی معنا

پدران ما
دیگر هماورد ناامیدی‏های ما نیستند
آنگونه به نظر می‌رسند که از ناامیدی ما کم‌سال ترند

پدران ما
اکنون با توپی بازی می‌کند
که در گردی آش اعضای تن ما گرد می‌شود

همه شکست‌های‏مان
ارمغان آنان است

که روزهایشان از رنج ما روشن شد

ما مردمانی هستیم
که اگر دستی برای غارت خوشه‌های‏مان دراز شود
همه انگشتانش معنای نفرین را می‌دانند

مردمانی هستیم
که بر جنازه خویش ایستاده‌اند
و هیچ در دست ندارند که بر باد شود

آوازهایی را زمزمه می‌کنند
كه آسیاب شوربختی‌اش
گندم رویاهایش را آرد می‌کند

آنانکه خنده‌هایمان را
با خاک بازسازی می‌کنند
در خاکشان اندوه پنهان کرده‌اند

بسیار بودند
که از خون ما گذشتند
و بر زمین ریختند

مانند گلی که ساقه‌اش خم شده است

سستی را

که در خونمان جریان داشت

زیر پاهایشان شکستند

ای ترس
ما بقایای پنهان تو هستیم
در زهدان بانویی گناهکار

حالا چگونه
مرگ در خون‏مان دانه می‌کارد
وقتی با نام زیبای تو به خواب رفته‌ایم